Obecny kształt świątyni pochodzi z 1797 roku i powstał prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej cerkwi drewnianej. W 1862 roku rozbudowano wieżę i dodano podcienie („prispa”) biegnące wokół budynku; kolejne prace konserwatorskie wykonano w 1922 . Plan świątyni jest prostokątny, o wymiarach około 19,7 m długości i 6,2 m szerokości. Podcień wsparty jest na drewnianych słupach, ozdobionych rytami. Ikonostas, będący centralnym elementem wnętrza, pochodzi z około 1810 roku i jest autorstwa Ioana Zugravu. Posiada 4 poziomy: Drugi ukazuje Chrystusa błogosławiącego wraz z apostołami, pierwszy – scenę Ukrzyżowania, natomiast czwarty zawiera drzwi: diakońskie i królewskie.




