Posted by Według jednej z hipotez, świątynia została wzniesiona w miejscowości Suciu de Jos w 1717 roku, w czasie ostatniego wielkiego najazdu Tatarów. Inskrypcja u stóp tronu może być odczytana dwojako – jako 1695 lub 1735. Bardziej wiarygodna wydaje się jednak pierwsza data, ponieważ typ wysokiej wieży z galerią, arkadami i spiczastym hełmem zwieńczonym czterema wieżyczkami pojawił się pod koniec XVII wieku, stając się charakterystyczny dla XVIII stulecia.
Kościół przeniesiono z Suciu de Jos do Rogozu w 1883 roku. Odrestaurowano go dwukrotnie – po raz pierwszy w 1931 roku z inicjatywy miejscowej ludności, a następnie w 1961 roku przez Dyrekcję Zabytków Historycznych.
Budowla należy do największych tego typu, ma długość 17,6 metra, a jej monumentalna, wyjątkowo wysoka wieża dominuje nad resztą konstrukcji, wprowadzając pewną dysproporcję w proporcjach świątyni. Rzut kościoła obejmuje przedsionek, nawę oraz oddzieloną, wieloboczną apsydę. Nad przedsionkiem wznosi się wieża, w dolnej części załamana, z galerią i parapetem z desek. Iglica, wsparta na ośmiu filarach, ma formę ściętego stożka i zwieńczona jest trójramiennym krzyżem.
Wnętrze przedsionka zdobi kasetonowy strop, natomiast nawa – o kształcie przypominającym okręt – nakryta jest sklepieniem wspartym na podwójnych arkadach, osadzonych na wspornikach w miejscu styku ścian i sklepienia. Malowidła, przedstawiające sceny ze Starego i Nowego Testamentu, najlepiej zachowały się w przedsionku i na ramach. Ikonostas, wykonany z litego drewna, jest artystycznie skromny. Malowidła ołtarza zachowały się w stanie częściowo uszkodzonym.
